dous anos, un mes e tres semans... liberdade!
parece unha condena... máis ou menos o é, ou, mellor dito foi... ou algo parecido... pero os ferros opresores desapareceron... cairon un por un.
sorrio unha vez máis. coma sempre pero moito mellor.
sorrio unha vez máis. coma sempre pero moito mellor.
maquinado por miyuki chan ás 10:31 PM
3 Comments:
noraboa!!! que sepas que ninguen vaise dar de conta.. hehehe... nunca m'arrepentin. pero ninguen o notou. bicos - - as
eu deime conta!!
Vaia, e eu tamén; ainda que mais ben deberia decir que antes nin me daba conta "das tuas cadeas"...
beijos!!!
Postar um comentário
<< Home