por algunha razon...
a xente bótase as pozas,
a xente pensa demasiado,
eu teño a boca ben grande,
calo cando non debo
e falo precipitadamente case sempre.
(de paso recordarme a min mesma que teño que deixar de facer certas cousas, eu xa sei a que me refiro)
...voy a salir a caminar solito, sentarme en un parque a fumar un porrito...
London is calling!
a xente pensa demasiado,
eu teño a boca ben grande,
calo cando non debo
e falo precipitadamente case sempre.
(de paso recordarme a min mesma que teño que deixar de facer certas cousas, eu xa sei a que me refiro)
...voy a salir a caminar solito, sentarme en un parque a fumar un porrito...
London is calling!
maquinado por miyuki chan ás 11:52 PM
3 Comments:
pequena,o abrazo màis cercano que podo darche;ainda que non estou ahi e coma se estivese.
Confio en ti. Animo. Pola nosa pedra de Cabìo. Que a proxima sexa en Osaka.
beijos.
abrazos abrazos abrazos... virtuais pero tan reais como a pedra que nos escoita no, neste momento, tan lonxano cabío...
sabes de sobra que penso en ti (e en todos os demais sempre)
beijinhos
Lo se... hay cosas que no es necesario decirlas... lo nuestro es algo intemporal... viejo como la vida y nuevo como el primer llanto de un bebe...
Postar um comentário
<< Home