hoy me despido de tu ausencia...

avisei... pedín perdón por adiantado pero hoxe non puidén máis coa túa ausente presencia e delicadamente separeite da minha vida... (e gardeite nun sobre acolchado... no mesmo no que me chegara ese pequeno anaquinho de ti) para sempre... ainda que é ovbio que fai moito tempo un predecible violento xiro no caminho xa tomara cartas no asunto... agora só vivirás na minha memoria ata que se desvaneza ou distorsione, porque o realmente complicado é recordar, facer o esforzo de non olvidar...

...deixamos de estar abrazados hai moito tempo...