...look at us but do not touch...

ambas se miraron a los ojos.
una asintió con un leve movimiento de cabeza y se fue sin ni siquiera despedirse de él.
"una delicadeza propia del remordimiento" penso la otra.

zero

apretaba, apretaba forte, apretaba ben forte neste lado do peito, cada vez con máis presión, as bágoas comezaban a escorregar polas meixelas sen ela poder facer para controlalas, xa se cansarían elas soas, xa as levaría o vento do norte, xa se confundirían cá choiva, xa as secaría o sol... xa... respirar converteuse nun acto difícil e dooroso, o aire pesado, empantanado, viciado, doía, quixo deixar de facelo, pero iso doía ainda máis!
como o día xa comezara e non había volta atrás, non se recordaba en toda a historia da humaidade que o sol volvera por onde vinhera ás poucas horas de ter saído, así que tentou desfacer o nó que non a deixaba respirar, esconder as bágoas incesantes e comezar todo outra vez de cero. non era mala idea xa que estaba a piques, en realidade a escasas horas, de renacer...