y que malo

y qué malo es el verano para todo, para el amor, que andamos desbocados y hay demasiado amor que dar en demasiados pocos metros cuadrados (o kilómetros en línea recta?), para el desamor que es pareja inseparable del amor desbocado del verano, para el trabajo y para los estudios, que sufro un incremento de la vagancia que ya normalmente me acompaña, para el blog, que ya se ve lo mucho que escribo ultimamente... vamos que el verano es malo malo... pero a mi lo que realmente me preocupa del verano, de este verano en concreto es la poca necesidad que tengo de subirme por las paredes... y lo alto que estoy trepando... empiezo a tener demasiada pocas cosas en la cabeza, y a pensar demasiado en historias sin importancia. y por qué cojones no soy capaz de decir, oes, ti, que coño te pasa? y arrancar las malas hierbas de raiz...
tanta borrachera, tanto futbol, tanto curro de verán e tanta ostia... o verán é malo para todo, pero que ben que se está!

entre as mans

o tempo escórreseme entre as mans e non sei onde vai... tenho tanto que facer que non chegan as horas do dia para nada. e un traballo que me absorbe demasiado tempo e da moi pouco beneficio... unha, non é o curro da minha vida nin moitisimo menos, non, ponher copas e aguantar a borrachos pesados non é para min; duas, economicamente podería estar moito mellor recompensado... tres, descontrólame o sono e tenho unha tesinha por facer que, desgraciadamente, soa non se fai...
preocúpome de cousas polas que non me preocupo pero que me ocupan o pensamento... e sei que en canto deixe de pensar nelas pasarán ou non... ilusiónome con facilidade e creo un futuro imposible na minha cabeza, na minha cabesinha tola... o cal créame unha inseguridade da que só sei escapar facendo que non me importa unha merda, logo vou e me creo que mo creo, pero non é certo. e é que sempre é o mesmo, moita ilusión inicial e pouco resultado final, se polo menos non nos pasaramos a vida bébedos e fixeramos algo de proveito... pero o tempo escórrese entre as mans e xa non queda nada para min, nin para nós (se é que hai un nós)
e levo tres dias ensaiando a cara de sorpresa que vou ponher ó verte, cando en realidade sei de sobra en que momento aparecerás pola porta para facer ainda máis incerto o meu futuro... arrrggggg!!!

o espacio temporal

e asi o tempo vai pasando mas rápido que lento e o espacio reducíndose demasiado... afogo na falta de comunicación producida polas noites de borrachera de verán, e non sei se seguir adiante ou quedarme aqui... quizais dar un paso cara atrás... pero iso xa non se pode. o desexo de sentirme indiferente cara os xiros da vida, da minha vida, faime ver que non son indiferente.
tenho medo de ti.
tenho medo de min.
e tenho medo de ter medo.